«هرگز شک نکنید که گروه کوچکی از شهروندان متفکر و فداکار می توانند دنیا را تغییر دهند.در واقع، این تنها جایی است که آنجا وجود دارد.»
ماموریت Cureus تغییر مدل قدیمی انتشارات پزشکی است که در آن ارائه تحقیقات می تواند گران، پیچیده و زمان بر باشد.
این مقاله را به این صورت استناد کنید: کوجیما ی.، سندو آر.، اوکایاما ان. و همکاران.(18 مه 2022) نسبت اکسیژن استنشاقی در دستگاه‌های جریان کم و زیاد: یک مطالعه شبیه‌سازی.درمان 14 (5): e25122.doi:10.7759/cureus.25122
هدف: کسر اکسیژن استنشاقی باید هنگام دادن اکسیژن به بیمار اندازه گیری شود، زیرا نشان دهنده غلظت اکسیژن آلوئولی است که از نظر فیزیولوژی تنفسی مهم است.بنابراین، هدف از این مطالعه مقایسه نسبت اکسیژن استنشاقی به دست آمده با دستگاه های اکسیژن رسانی مختلف بود.
روش کار: از مدل شبیه سازی تنفس خود به خودی استفاده شد.نسبت اکسیژن استنشاقی دریافتی از طریق شاخک های بینی با جریان کم و زیاد و ماسک های ساده اکسیژن را اندازه گیری کنید.پس از 120 ثانیه اکسیژن، کسر هوای استنشاقی هر ثانیه به مدت 30 ثانیه اندازه گیری شد.برای هر شرایط سه اندازه گیری انجام شد.
نتایج: جریان هوا کسر اکسیژن الهام گرفته از داخل تراشه و غلظت اکسیژن خارج دهانی را هنگام استفاده از کانولای بینی با جریان کم کاهش داد، که نشان می‌دهد تنفس بازدمی در طول تنفس مجدد رخ داده و ممکن است با افزایش کسر اکسیژن الهام‌گرفته از داخل تراشه همراه باشد.
نتیجه.استنشاق اکسیژن در حین بازدم می تواند منجر به افزایش غلظت اکسیژن در فضای مرده تشریحی شود که ممکن است با افزایش نسبت اکسیژن استنشاق شده همراه باشد.با استفاده از کانول بینی با جریان بالا، درصد بالایی از اکسیژن استنشاقی را می توان حتی با سرعت جریان 10 لیتر در دقیقه به دست آورد.هنگام تعیین مقدار بهینه اکسیژن، بدون در نظر گرفتن مقدار کسر اکسیژن استنشاقی، لازم است نرخ جریان مناسب برای بیمار و شرایط خاص تنظیم شود.هنگام استفاده از شاخک های بینی با جریان کم و ماسک های اکسیژن ساده در یک محیط بالینی، تخمین نسبت اکسیژن استنشاق شده می تواند دشوار باشد.
تجویز اکسیژن در مراحل حاد و مزمن نارسایی تنفسی یک روش رایج در پزشکی بالینی است.روش های مختلف تجویز اکسیژن شامل کانول، کانول بینی، ماسک اکسیژن، ماسک مخزن، ماسک ونتوری و کانول بینی با جریان بالا (HFNC) می باشد [1-5].درصد اکسیژن هوای استنشاقی (FiO2) درصدی از اکسیژن هوای استنشاقی است که در تبادل گاز آلوئولی شرکت می کند.درجه اکسیژناسیون (نسبت P/F) نسبت فشار جزئی اکسیژن (PaO2) به FiO2 در خون شریانی است.اگرچه ارزش تشخیصی نسبت P/F بحث‌برانگیز باقی می‌ماند، اما یک شاخص پرکاربرد اکسیژن‌رسانی در عمل بالینی است [6-8].بنابراین، دانستن ارزش FiO2 هنگام دادن اکسیژن به بیمار از نظر بالینی مهم است.
در طول لوله گذاری، FiO2 را می توان به طور دقیق با یک مانیتور اکسیژن که شامل یک مدار تهویه است اندازه گیری کرد، در حالی که وقتی اکسیژن با یک کانول بینی و یک ماسک اکسیژن تجویز می شود، فقط "تخمین" FiO2 بر اساس زمان دم را می توان اندازه گیری کرد.این "امتیاز" نسبت اکسیژن رسانی به حجم جزر و مد است.با این حال، این امر برخی از عوامل را از نظر فیزیولوژی تنفس در نظر نمی گیرد.مطالعات نشان داده اند که اندازه گیری FiO2 می تواند تحت تأثیر عوامل مختلفی قرار گیرد [2،3].اگرچه تجویز اکسیژن در حین بازدم می تواند منجر به افزایش غلظت اکسیژن در فضاهای مرده آناتومیکی مانند حفره دهان، حلق و نای شود، اما در مقالات فعلی هیچ گزارشی در مورد این موضوع وجود ندارد.با این حال، برخی از پزشکان معتقدند که در عمل این عوامل اهمیت کمتری دارند و «نمرات» برای غلبه بر مشکلات بالینی کافی است.
در سال های اخیر، HFNC توجه خاصی را در اورژانس و مراقبت های ویژه به خود جلب کرده است [9].HFNC جریان اکسیژن و FiO2 بالا را با دو مزیت اصلی فراهم می کند - شستشوی فضای مرده حلق و کاهش مقاومت نازوفارنکس، که نباید هنگام تجویز اکسیژن نادیده گرفته شود [10،11].علاوه بر این، ممکن است لازم باشد فرض کنیم که مقدار FiO2 اندازه گیری شده نشان دهنده غلظت اکسیژن در راه های هوایی یا آلوئول ها است، زیرا غلظت اکسیژن در آلوئول ها در حین دم از نظر نسبت P/F مهم است.
روش‌های تحویل اکسیژن به غیر از لوله‌گذاری اغلب در عمل بالینی معمول استفاده می‌شوند.بنابراین، جمع‌آوری داده‌های بیشتری در مورد FiO2 اندازه‌گیری شده با این دستگاه‌های اکسیژن‌رسان به منظور جلوگیری از اکسیژن‌رسانی بیش از حد غیرضروری و به دست آوردن بینشی در مورد ایمنی تنفس در طول اکسیژن‌رسانی، مهم است.با این حال، اندازه گیری FiO2 در نای انسان دشوار است.برخی از محققان سعی کرده اند FiO2 را با استفاده از مدل های تنفس خود به خود تقلید کنند [4،12،13].بنابراین، در این مطالعه، هدف ما اندازه‌گیری FiO2 با استفاده از مدل شبیه‌سازی شده تنفس خودبه‌خودی بود.
این یک مطالعه آزمایشی است که نیازی به تایید اخلاقی ندارد زیرا انسان را درگیر نمی کند.برای شبیه سازی تنفس خود به خودی، ما یک مدل تنفس خود به خودی با اشاره به مدل توسعه یافته توسط Hsu و همکاران تهیه کردیم.(شکل 1) [12].ونتیلاتورها و ریه‌های آزمایشی (Dual Adult TTL؛ Grand Rapids، MI: Michigan Instruments, Inc.) از تجهیزات بیهوشی (Fabius Plus؛ Lübeck، آلمان: Draeger, Inc.) برای تقلید از تنفس خود به خود آماده شدند.این دو دستگاه به صورت دستی توسط تسمه های فلزی سفت و سخت به هم متصل می شوند.یک دم (سمت درایو) ریه آزمایش به ونتیلاتور متصل است.دم دیگر (سمت غیرفعال) ریه آزمایش به "مدل مدیریت اکسیژن" متصل است.به محض اینکه ونتیلاتور گاز تازه را برای آزمایش ریه ها (سمت درایو) تامین می کند، با کشیدن اجباری دم دیگر (سمت غیرفعال) دمک باد می شود.این حرکت گاز را از طریق نای آدمک استنشاق می کند و در نتیجه تنفس خود به خود را شبیه سازی می کند.
(الف) مانیتور اکسیژن، (ب) ساختگی، (ج) آزمایش ریه، (د) دستگاه بیهوشی، (ه) مانیتور اکسیژن، و (و) ونتیلاتور الکتریکی.
تنظیمات ونتیلاتور به شرح زیر بود: حجم جزر و مد 500 میلی لیتر، تعداد تنفس 10 تنفس در دقیقه، نسبت دمی به بازدم (نسبت استنشاق/بازدم) 1:2 (زمان تنفس = 1 ثانیه).برای آزمایش‌ها، انطباق ریه آزمایش روی 0.5 تنظیم شد.
یک مانیتور اکسیژن (MiniOx 3000؛ پیتسبورگ، PA: شرکت خدمات پزشکی آمریکا) و یک آدمک (MW13؛ کیوتو، ژاپن: Kyoto Kagaku Co., Ltd.) برای مدل مدیریت اکسیژن استفاده شد.اکسیژن خالص با سرعت های 1، 2، 3، 4 و 5 لیتر در دقیقه تزریق شد و برای هر کدام FiO2 اندازه گیری شد.برای HFNC (MaxVenturi؛ Coleraine، ایرلند شمالی: Armstrong Medical)، مخلوط اکسیژن-هوا در حجم های 10، 15، 20، 25، 30، 35، 40، 45، 50، 55، و 60 لیتر تجویز شد و FiO2 در هر مورد ارزیابی می شود.برای HFNC، آزمایش‌ها در غلظت‌های 45، 60 و 90 درصد اکسیژن انجام شد.
غلظت اکسیژن خارج دهانی (BSM-6301؛ توکیو، ژاپن: Nihon Kohden Co.) 3 سانتی متر بالاتر از دندان های ثنایای فک بالا با اکسیژن وارد شده از طریق کانول بینی (Finefit؛ اوزاکا، ژاپن: Japan Medicalnext Co.) اندازه گیری شد (شکل 1).) لوله گذاری با استفاده از ونتیلاتور الکتریکی (HEF-33YR؛ توکیو، ژاپن: هیتاچی) برای دمیدن هوا از سر آدمک برای از بین بردن تنفس معکوس بازدمی، و FiO2 2 دقیقه بعد اندازه گیری شد.
پس از 120 ثانیه قرار گرفتن در معرض اکسیژن، FiO2 هر ثانیه به مدت 30 ثانیه اندازه گیری شد.بعد از هر اندازه گیری، آدمک و آزمایشگاه را تهویه کنید.FiO2 در هر شرایط 3 بار اندازه گیری شد.آزمایش پس از کالیبراسیون هر ابزار اندازه گیری آغاز شد.
به طور سنتی، اکسیژن از طریق کانول های بینی ارزیابی می شود تا بتوان FiO2 را اندازه گیری کرد.روش محاسبه مورد استفاده در این آزمایش بسته به محتوای تنفس خود به خودی متفاوت بود (جدول 1).امتیازات بر اساس شرایط تنفسی تنظیم شده در دستگاه بیهوشی محاسبه می شود (حجم جزر و مد: 500 میلی لیتر، تعداد تنفس: 10 تنفس در دقیقه، نسبت دم به بازدم {نسبت دم: بازدم} = 1:2).
"نمرات" برای هر نرخ جریان اکسیژن محاسبه می شود.یک کانول بینی برای تزریق اکسیژن به LFNC استفاده شد.
تمام آنالیزها با استفاده از نرم افزار Origin (Northampton, MA: OriginLab Corporation) انجام شد.نتایج به صورت میانگین ± انحراف معیار (SD) تعداد تست ها (N) بیان می شود [12].ما همه نتایج را به دو رقم اعشار گرد کرده ایم.
برای محاسبه «نمره»، مقدار اکسیژن تنفس شده به ریه ها در یک نفس برابر با مقدار اکسیژن داخل کانولای بینی است و بقیه هوای بیرون است.بنابراین، با زمان تنفس 2 ثانیه، اکسیژن وارد شده توسط کانولای بینی در 2 ثانیه 1000/30 میلی لیتر است.دوز اکسیژن به دست آمده از هوای بیرون 21 درصد حجم جزر و مدی (1000/30 میلی لیتر) بود.FiO2 نهایی مقدار اکسیژنی است که به حجم جزر و مد می رسد.بنابراین، "برآورد" FiO2 را می توان با تقسیم مقدار کل اکسیژن مصرفی بر حجم جزر و مد محاسبه کرد.
قبل از هر اندازه گیری، مانیتور اکسیژن داخل تراشه با 20.8 درصد و اکسیژن مانیتور خارج دهانی با 21 درصد کالیبره شد.جدول 1 میانگین مقادیر FiO2 LFNC را در هر نرخ جریان نشان می دهد.این مقادیر 1.5-1.9 برابر بیشتر از مقادیر "محاسبه شده" هستند (جدول 1).غلظت اکسیژن خارج از دهان بیشتر از هوای داخل است (21%).مقدار متوسط ​​قبل از معرفی جریان هوا از فن الکتریکی کاهش یافت.این مقادیر مشابه "مقادیر تخمینی" هستند.با جریان هوا، زمانی که غلظت اکسیژن در خارج از دهان نزدیک به هوای اتاق است، مقدار FiO2 در نای بالاتر از "مقدار محاسبه شده" بیش از 2 لیتر در دقیقه است.با یا بدون جریان هوا، اختلاف FiO2 با افزایش سرعت جریان کاهش یافت (شکل 2).
جدول 2 میانگین مقادیر FiO2 را در هر غلظت اکسیژن برای یک ماسک اکسیژن ساده نشان می دهد (ماسک اکسیژن اکولیت؛ اوزاکا، ژاپن: Japan Medicalnext Co., Ltd.).این مقادیر با افزایش غلظت اکسیژن افزایش می یابد (جدول 2).با مصرف یکسان اکسیژن، FiO2 LFNK بالاتر از یک ماسک اکسیژن ساده است.در 1-5 لیتر در دقیقه، تفاوت در FiO2 حدود 11-24٪ است.
جدول 3 میانگین مقادیر FiO2 برای HFNC را در هر نرخ جریان و غلظت اکسیژن نشان می دهد.این مقادیر نزدیک به غلظت اکسیژن هدف بود صرف نظر از اینکه نرخ جریان کم یا زیاد بود (جدول 3).
مقادیر FiO2 داخل تراشه در هنگام استفاده از LFNC بالاتر از مقادیر "تخمینی" و مقادیر FiO2 خارج دهانی بالاتر از هوای اتاق بود.مشخص شده است که جریان هوا باعث کاهش FiO2 داخل تراشه و خارج دهانی می شود.این نتایج نشان می دهد که تنفس بازدمی در طول تنفس مجدد LFNC رخ داده است.با یا بدون جریان هوا، اختلاف FiO2 با افزایش سرعت جریان کاهش می یابد.این نتیجه نشان می دهد که عامل دیگری ممکن است با افزایش FiO2 در نای مرتبط باشد.علاوه بر این، آنها همچنین نشان دادند که اکسیژن رسانی باعث افزایش غلظت اکسیژن در فضای مرده تشریحی می شود که ممکن است به دلیل افزایش FiO2 باشد [2].به طور کلی پذیرفته شده است که LFNC باعث تنفس مجدد در هنگام بازدم نمی شود.انتظار می رود که این ممکن است به طور قابل توجهی بر تفاوت بین مقادیر اندازه گیری شده و "تخمین زده" برای کانول های بینی تأثیر بگذارد.
در نرخ جریان کم 1 تا 5 لیتر در دقیقه، FiO2 ماسک ساده کمتر از کانولای بینی بود، احتمالاً به این دلیل که وقتی بخشی از ماسک به یک منطقه مرده آناتومیک تبدیل می شود، غلظت اکسیژن به راحتی افزایش نمی یابد.جریان اکسیژن رقت هوای اتاق را به حداقل می رساند و FiO2 را بالای 5 لیتر در دقیقه تثبیت می کند [12].زیر 5 لیتر در دقیقه، مقادیر کم FiO2 به دلیل رقیق شدن هوای اتاق و تنفس مجدد فضای مرده رخ می دهد [12].در واقع، دقت فلومترهای اکسیژن می تواند بسیار متفاوت باشد.MiniOx 3000 برای نظارت بر غلظت اکسیژن استفاده می شود، با این حال دستگاه وضوح زمانی کافی برای اندازه گیری تغییرات غلظت اکسیژن بازدمی را ندارد (سازندگان 20 ثانیه را برای نشان دادن پاسخ 90٪ مشخص می کنند).این کار به یک نمایشگر اکسیژن با پاسخ زمانی سریعتر نیاز دارد.
در عمل بالینی واقعی، مورفولوژی حفره بینی، حفره دهان و حلق از فردی به فرد دیگر متفاوت است و مقدار FiO2 ممکن است با نتایج به دست آمده در این مطالعه متفاوت باشد.علاوه بر این، وضعیت تنفسی بیماران متفاوت است و مصرف بیشتر اکسیژن منجر به کاهش محتوای اکسیژن در تنفس های بازدمی می شود.این شرایط می تواند منجر به کاهش مقادیر FiO2 شود.بنابراین، ارزیابی FiO2 قابل اعتماد هنگام استفاده از LFNK و ماسک های اکسیژن ساده در موقعیت های بالینی واقعی دشوار است.با این حال، این آزمایش نشان می دهد که مفاهیم فضای مرده تشریحی و تنفس بازدمی مکرر ممکن است بر FiO2 تأثیر بگذارد.با توجه به این کشف، FiO2 می تواند به طور قابل توجهی حتی در نرخ های جریان کم، بسته به شرایط و نه "تخمین" افزایش یابد.
انجمن قفسه سینه بریتانیا توصیه می کند که پزشکان با توجه به محدوده اشباع هدف، اکسیژن را تجویز کنند و بیمار را برای حفظ محدوده اشباع هدف تحت نظر داشته باشند [14].اگرچه "مقدار محاسبه شده" FiO2 در این مطالعه بسیار کم بود، اما بسته به شرایط بیمار می توان به FiO2 واقعی بالاتر از "مقدار محاسبه شده" دست یافت.
هنگام استفاده از HFNC، مقدار FiO2 بدون توجه به سرعت جریان، نزدیک به غلظت اکسیژن تنظیم شده است.نتایج این مطالعه نشان می دهد که سطوح بالای FiO2 را می توان حتی در سرعت جریان 10 لیتر در دقیقه به دست آورد.مطالعات مشابه هیچ تغییری در FiO2 بین 10 تا 30 لیتر نشان نداد [12،15].نرخ جریان بالای HFNC برای رفع نیاز به در نظر گرفتن فضای مرده آناتومیکی گزارش شده است [2،16].فضای مرده تشریحی به طور بالقوه می تواند با سرعت جریان اکسیژن بیشتر از 10 لیتر در دقیقه خارج شود.دیزارت و همکارانفرض بر این است که مکانیسم اولیه عمل VPT ممکن است شستشوی فضای مرده حفره نازوفارنکس باشد، در نتیجه فضای مرده کل کاهش می یابد و نسبت تهویه دقیقه (یعنی تهویه آلوئولی) افزایش می یابد [17].
یک مطالعه قبلی HFNC از یک کاتتر برای اندازه گیری FiO2 در نازوفارنکس استفاده کرد، اما FiO2 کمتر از این آزمایش بود [15،18-20].ریچی و همکارانگزارش شده است که مقدار محاسبه شده FiO2 به 0.60 نزدیک می شود، زیرا سرعت جریان گاز در طول تنفس بینی به بیش از 30 لیتر در دقیقه افزایش می یابد [15].در عمل، HFNC ها به نرخ جریان 10-30 لیتر در دقیقه یا بالاتر نیاز دارند.با توجه به خواص HFNC، شرایط در حفره بینی تأثیر قابل توجهی دارد و HFNC اغلب در نرخ جریان بالا فعال می شود.اگر تنفس بهبود یابد، ممکن است کاهش سرعت جریان نیز لازم باشد، زیرا FiO2 ممکن است کافی باشد.
این نتایج بر اساس شبیه‌سازی‌ها هستند و نشان نمی‌دهند که نتایج FiO2 می‌تواند مستقیماً برای بیماران واقعی اعمال شود.با این حال، بر اساس این نتایج، در مورد لوله گذاری یا دستگاه هایی غیر از HFNC، می توان انتظار داشت که مقادیر FiO2 بسته به شرایط به طور قابل توجهی متفاوت باشد.هنگام تجویز اکسیژن با یک LFNC یا یک ماسک اکسیژن ساده در محیط بالینی، درمان معمولاً فقط با مقدار "اشباع اکسیژن شریانی محیطی" (SpO2) با استفاده از یک پالس اکسیمتر ارزیابی می‌شود.با ایجاد کم خونی، بدون توجه به SpO2، PaO2 و محتوای اکسیژن در خون شریانی، مدیریت دقیق بیمار توصیه می شود.علاوه بر این، داونز و همکاران.و بیزلی و همکارانپیشنهاد شده است که بیماران ناپایدار ممکن است به دلیل استفاده پیشگیرانه از اکسیژن درمانی با غلظت بالا در معرض خطر واقع شوند [21-24].در طول دوره‌های وخامت جسمانی، بیمارانی که اکسیژن‌درمانی با غلظت بالا دریافت می‌کنند، خوانش‌های پالس اکسیمتر بالایی دارند، که ممکن است کاهش تدریجی نسبت P/F را پنهان کند و بنابراین ممکن است در زمان مناسب به کارکنان هشدار داده نشود و منجر به وخامت قریب‌الوقوع شود که نیاز به مداخله مکانیکی دارد.حمایت کردن.قبلاً تصور می شد که FiO2 بالا محافظت و ایمنی را برای بیماران فراهم می کند، اما این نظریه برای محیط بالینی قابل اجرا نیست [14].
بنابراین، حتی در هنگام تجویز اکسیژن در دوره بعد از عمل یا در مراحل اولیه نارسایی تنفسی باید مراقب بود.نتایج مطالعه نشان می دهد که اندازه گیری دقیق FiO2 تنها با لوله گذاری یا HFNC قابل دستیابی است.هنگام استفاده از LFNC یا ماسک اکسیژن ساده، باید اکسیژن پیشگیرانه برای جلوگیری از ناراحتی خفیف تنفسی ارائه شود.این دستگاه‌ها ممکن است زمانی که ارزیابی بحرانی وضعیت تنفسی مورد نیاز است، مناسب نباشند، به‌ویژه زمانی که نتایج FiO2 بحرانی هستند.حتی در نرخ‌های جریان کم، FiO2 با جریان اکسیژن افزایش می‌یابد و ممکن است نارسایی تنفسی را بپوشاند.علاوه بر این، حتی در هنگام استفاده از SpO2 برای درمان پس از عمل، مطلوب است که تا حد ممکن سرعت جریان پایینی داشته باشد.این برای تشخیص زودرس نارسایی تنفسی ضروری است.جریان بالای اکسیژن خطر شکست در تشخیص زودهنگام را افزایش می دهد.دوز اکسیژن باید پس از تعیین علائم حیاتی با تجویز اکسیژن تعیین شود.تنها بر اساس نتایج این مطالعه، تغییر مفهوم مدیریت اکسیژن توصیه نمی شود.با این حال، ما معتقدیم که ایده های جدید ارائه شده در این مطالعه باید از نظر روش های مورد استفاده در عمل بالینی مورد توجه قرار گیرد.علاوه بر این، هنگام تعیین مقدار اکسیژن توصیه شده توسط دستورالعمل ها، لازم است که جریان مناسب برای بیمار، بدون توجه به مقدار FiO2 برای اندازه گیری های معمول جریان دمی تنظیم شود.
ما پیشنهاد می‌کنیم که مفهوم FiO2 را با در نظر گرفتن دامنه اکسیژن درمانی و شرایط بالینی مورد بازنگری قرار دهیم، زیرا FiO2 یک پارامتر ضروری برای مدیریت تجویز اکسیژن است.با این حال، این مطالعه دارای چندین محدودیت است.اگر بتوان FiO2 را در نای انسان اندازه گیری کرد، مقدار دقیق تری به دست می آید.با این حال، در حال حاضر انجام چنین اندازه گیری ها بدون تهاجمی دشوار است.تحقیقات بیشتر با استفاده از دستگاه های اندازه گیری غیر تهاجمی باید در آینده انجام شود.
در این مطالعه، ما FiO2 داخل تراشه را با استفاده از مدل شبیه‌سازی تنفس خود به خودی LFNC، ماسک اکسیژن ساده و HFNC اندازه‌گیری کردیم.مدیریت اکسیژن در حین بازدم می تواند منجر به افزایش غلظت اکسیژن در فضای مرده تشریحی شود که ممکن است با افزایش نسبت اکسیژن استنشاقی همراه باشد.با HFNC، نسبت بالایی از اکسیژن استنشاقی را می توان حتی در سرعت جریان 10 لیتر در دقیقه به دست آورد.هنگام تعیین مقدار بهینه اکسیژن، لازم است که نرخ جریان مناسب برای بیمار و شرایط خاص ایجاد شود، نه تنها به مقادیر کسر اکسیژن استنشاق شده وابسته باشد.تخمین درصد اکسیژن استنشاقی هنگام استفاده از LFNC و ماسک اکسیژن ساده در یک محیط بالینی می تواند چالش برانگیز باشد.
داده های به دست آمده نشان می دهد که تنفس بازدمی با افزایش FiO2 در نای LFNC همراه است.هنگام تعیین مقدار اکسیژن توصیه شده توسط دستورالعمل ها، بدون توجه به مقدار FiO2 اندازه گیری شده با استفاده از جریان دمی سنتی، لازم است جریان مناسب برای بیمار تنظیم شود.
افراد انسانی: همه نویسندگان تایید کردند که هیچ انسان یا بافتی در این مطالعه دخیل نبوده است.آزمودنی های حیوانی: همه نویسندگان تایید کردند که هیچ حیوان یا بافتی در این مطالعه دخیل نبوده است.تضاد منافع: مطابق با فرم افشای یکنواخت ICMJE، همه نویسندگان موارد زیر را اعلام می کنند: اطلاعات پرداخت/خدمات: همه نویسندگان اعلام می کنند که از هیچ سازمانی برای اثر ارسالی حمایت مالی دریافت نکرده اند.روابط مالی: همه نویسندگان اعلام می کنند که در حال حاضر یا در سه سال گذشته با هیچ سازمانی که ممکن است به اثر ارسالی علاقه مند باشد، روابط مالی نداشته اند.سایر روابط: همه نویسندگان اعلام می کنند که هیچ رابطه یا فعالیت دیگری وجود ندارد که بر اثر ارسالی تأثیر بگذارد.
مایلیم از آقای تورو شیدا (شرکت IMI، با مسئولیت محدود، مرکز خدمات مشتریان کوماموتو، ژاپن) برای کمک در این مطالعه تشکر کنیم.
کوجیما Y.، Sendo R.، Okayama N. و همکاران.(18 مه 2022) نسبت اکسیژن استنشاقی در دستگاه‌های جریان کم و زیاد: یک مطالعه شبیه‌سازی.درمان 14 (5): e25122.doi:10.7759/cureus.25122
© Copyright 2022 Kojima et al.این یک مقاله با دسترسی آزاد است که تحت شرایط Creative Commons Attribution License CC-BY 4.0 توزیع شده است.استفاده، توزیع و تکثیر نامحدود در هر رسانه ای مجاز است، مشروط بر اینکه نویسنده و منبع اصلی ذکر شده باشد.
این یک مقاله با دسترسی آزاد است که تحت مجوز Creative Commons Attribution توزیع شده است که استفاده، توزیع و تکثیر نامحدود در هر رسانه را مجاز می‌کند، مشروط بر اینکه نویسنده و منبع درج شده باشند.
(الف) مانیتور اکسیژن، (ب) ساختگی، (ج) آزمایش ریه، (د) دستگاه بیهوشی، (ه) مانیتور اکسیژن، و (و) ونتیلاتور الکتریکی.
تنظیمات ونتیلاتور به شرح زیر بود: حجم جزر و مد 500 میلی لیتر، تعداد تنفس 10 تنفس در دقیقه، نسبت دمی به بازدم (نسبت استنشاق/بازدم) 1:2 (زمان تنفس = 1 ثانیه).برای آزمایش‌ها، انطباق ریه آزمایش روی 0.5 تنظیم شد.
"نمرات" برای هر نرخ جریان اکسیژن محاسبه می شود.یک کانول بینی برای تزریق اکسیژن به LFNC استفاده شد.
Scholarly Impact Quotient™ (SIQ™) فرآیند ارزیابی بررسی همتایان منحصر به فرد ما پس از انتشار است.در اینجا اطلاعات بیشتری کسب کنید.
این پیوند شما را به یک وب‌سایت شخص ثالث می‌برد که به Cureus، Inc وابسته نیست. لطفاً توجه داشته باشید که Cureus مسئولیتی در قبال محتوا یا فعالیت‌های موجود در سایت‌های شریک یا وابسته ما ندارد.
Scholarly Impact Quotient™ (SIQ™) فرآیند ارزیابی بررسی همتایان منحصر به فرد ما پس از انتشار است.SIQ اهمیت و کیفیت مقالات را با استفاده از خرد جمعی کل جامعه Cureus ارزیابی می کند.همه کاربران ثبت نام شده تشویق می شوند تا در SIQ™ هر مقاله منتشر شده مشارکت کنند.(نویسندگان نمی توانند مقالات خود را رتبه بندی کنند.)
رتبه های بالا باید برای کارهای واقعاً نوآورانه در زمینه های مربوطه در نظر گرفته شود.هر مقدار بالاتر از 5 باید بالاتر از حد متوسط ​​در نظر گرفته شود.در حالی که همه کاربران ثبت شده Cureus ممکن است به هر مقاله منتشر شده امتیاز دهند، نظرات کارشناسان موضوع به طور قابل توجهی وزن بیشتری نسبت به افراد غیر متخصص دارد.SIQ™ یک مقاله پس از دوبار رتبه‌بندی در کنار مقاله ظاهر می‌شود و با هر امتیاز اضافی مجدداً محاسبه می‌شود.
Scholarly Impact Quotient™ (SIQ™) فرآیند ارزیابی بررسی همتایان منحصر به فرد ما پس از انتشار است.SIQ اهمیت و کیفیت مقالات را با استفاده از خرد جمعی کل جامعه Cureus ارزیابی می کند.همه کاربران ثبت نام شده تشویق می شوند تا در SIQ™ هر مقاله منتشر شده مشارکت کنند.(نویسندگان نمی توانند مقالات خود را رتبه بندی کنند.)
لطفاً توجه داشته باشید که با انجام این کار موافقت می کنید که به لیست پستی خبرنامه ایمیل ماهانه ما اضافه شوید.